حنين

زمان لما كنت صغير

أصلى صغير زى بقيت الأطفال

عشت طفولة سعيدة جدا جدا

و الحمد لله

و كنت طفل مدلع انا و اخواتى

مدلع بس ميمنعش انى كنت شخصية

بفتكرك يا طفولتى

زمان افتكر أنى لما كنت فى أولى ابتدائى تقريبا

كان الطبيعى أنهم يندهولى باسم دلع

و طبعا كانت مامته داعية عليه الللى يدلعنى

اللى يقولى يا ميدو

اقولها انا اسمى محمد محمد .. محدش يدلعنى

و أعيط .. أعيط

أصل اسم الدلع مينفعش للرجالة

هتدلعوا راجل

( الراجل ده كان فى أولى ابتدائى :) )

و أعيط دى مش مشكلة :)

المشكلة فى اسم الدلع

المهم انتصرت لموقفى

و الكل كان بيدلهلى بمحمد

لحد لما كنت فى اولى كلية

بدأوا يدلعونى باسم دلع جديد

اصحابى القدام عارفيه

بس مش هقوله علشان عارف انتوا شريرين و ممكن تمسكهولى

آه أحمد و اللى كان بيعمله أحمد

و الله لأطلعه على نور و أحمد بيه :)

أحمد ده ابن خال بابا و كان وقتها فى الكلية

و أنا و عمرو كنا حاجات صغننة اوى كده فى ابتدائى برضه

احمد بقى عايش دور المدرس اللى بيذاكر لنا الحساب

و هو على فكرة كان ساكن فى الشقة اللى جنبنا

فى عمارة أهالى اللى اتولد فيها

المهم يجى فى غير وقت المذاكرة مثلا يقعد معانا

يبدأ يرازى فينا

تسعة فى تسعة بكام

و الحاجات اللى بتبقى غلسة و انت مش بتذاكر ده

و انا كان يغظنى اوى اللى يحسسنى انه بيمتحنى

و بعدين لما كان بيزعلنى كان بيخدى و يصالحنى و يجيبلى دولسى

أيوه كان دولسى لأن مكانش فيه وقتها كيموكونو و الحاجات دى

بس كنت تلميذ شطور اوى

و علطول انا و اخويا و البت مايسة و سلوى

اللى كنا بنطلع الاوائل ع الفصل

بس الاول و التانى غالبا كنت انا و الواد اخويا

فاكر ابله مايسة بتاعه الفصل

لما كانت بتركبلى فى الجاكت الشارة الحمراء

بتاعت المتفوقين

و ابقى ماشى فى المدرسة بالشارة دى

و المدرسة عارفه ان ده طالب متفوق

على فكرة كانت المعاملة حلوة اوى

فى المدارس

فاكر ساعات لما اكون راجع من المدرسة و اختلف انا و عمرو

نمشى من اى شارع

و كل واحد فينا يمشى من الشارع اللى بيحبه

و اللى يروح الاول التانى كان بيتزعقله علشان

ممشيش مع اخوه

و كان غالبا أنا

هو كان بيلحق يروح البيت ازاى :)

بس كنت بحب امشى فى الشارع

اللى بين الفيلات اللى جنب المركز الطبى دلوقتى

كانت الشوارع دى فيها الشجر بيبقى مليان ورد احمر على الاخر

و الارض كمان بيبقى فيها ورد كتير اوى

يعنى بيبقى لون الارض كمان احمر

و الشجر اللى جوه الفيلات كلها ثمر

( راح فين كل ده :( )

منساش الاذاعة المدرسية

لما كنت بقدمها انا و شيماء

( ياترى فين شيماء دلوقتى ؟)

مش ناسى لما كنت فى 3 ابتدائى

لما كنت برسم شخصيات

و ببقى مبسوط انها طلعت مظبوطة اوى

فاكر فريق الكورة بتاع 3/1 لما كان يحيى فى الجون

و الواد اخويا و انا فى الفريق و كمان الواد الامير

فاكر لما كسبنا 3/3

و اتغلبنا من 5/1 :(

فاكر أول مرة نزلت فيها بورسعيد لوحدى

و القلق و التوتر لاعدى المكان اللى المفروض

انزل فيه و كلمة على جنب يا عمو

عند مكتبة مصر الحديثة

( كنت بقول ياعمو )

دلوقتى بتتقلى يا زمن :(

ياه ع الأيام

فاكر لما اكون بايت عن نينة و عمتى لما العيال ولاد عمى

كانوا بيجوا و تتجمع العصابة

و نقعد نلعب طول اليوم

و ننزل وقت العصر نجيب

عيش اسمر و نشقه و نحط فيه جبنه و طماطم

و نأكل مع أننا بنكون شبعانين

( عادة برضه :) )

و لما نصحى الساعة 8 الصبح

و ننزل نجيب الفطار من شارع الحميدى

الحطاب بتاع الفول

و نطلع على شارع كسرى علشان نجيب .. تمرية و زلابية

و نروح ناكلهم و نبدأ لعب متواصل لحد بليل

تغريد .. مش فاكر شكلها خالص

دى المدرسة الوحيدة اللى قرصت ودانى :( لان محدش عملها معايا فى حياتى نهائى

غيرها

كنت فى اوائل الطلبة فى الاعدادية

و كنا بندرب و رجعت الحصة متأخر

لقيت المدرسة دى فى حصة احتياطى

و قالولى الحصة دى عن البرلمان

قمت قال البرطمان برطمان ايه ؟

قامت ندهتلى و قرصت ودانى ععععععع

طبعا ده اللى حول حياتى و اهتميت بالسياسة هههههه

المهم وقفتنى بره جنب السابورة

و دى برضه المرة الوحيدة

و بعد شويه قامت خارجة من الفصل وقفت بره

رجعت لقيتنى راسم شخصيات كتير على السابورة

افتكر ان نص السابورة كلها كانت رسمت لام كلثوم

لما رجعت بصت ع السابورة

قالتلى انت بترسم حلو اوى

قالتلى أنت اسمك ايه ؟

قولتلها : محمد جودة

قالتلى : ا/ عبدالحميد جودة

يقربلك

قولتلها عمى قالتلى كان استاذى

قالتلى : انت تقرب لاستاذ على جودة

قولتلها بابايا

على فكرة بابا كان ناظر المدرسة :(

و اتعمل فيا كده

بس من يومها بقيت انا و الاستاذة اصحاب

بس مش ناسيلها الموقف ده

برستيجى اتبهدل فى الفصل :)

مع انى مكانش لسه طلعلى برستيج

بس برضه اتبهدلت

افتكر كمان أن عمرى ما اتخانقت مع حد

فى المدرسة فى المراحل

و كل اصحابى بيحبونى و انا بحبهم

الحضانة صحيح

الللى افتكره فيها المراجيح

و انتيى منى

و الشمعدان لما يكون مفيش سامبا

أصلى مكنتش بحب الشمعدان خالص

:)

و المصاصات الحروف

و حدوته قبل النوم

و ياباى لما يلغوها علشان الاخبار :(

و توم اند جيرى

و كعبول

و المربى الاناناس المستوردة اللى مش بتنزل دلوقتى خلاص

ده انا لعبت لعب .. و انطلقت انطلاق .. اتشقيت شقاوة

شقاوة شقاوة بس بأدب

عارفين فاكر ايه كمان

فاكر ماتش مصر و هولندا فى كأس العالم 90

فاكر احمد و هو احاطط ايده على وشه و بيقول

بلاش يا مجدى و هو بيشوط البلانتى

فاكر يوم لما ماتت نيفين فى حادثة عربية

نيفين دى جارتنا العسولة

و كانت فى الكلية

و ماتت فى حادثة

فاكر عمو الطيب اللى كان فى مسجد الرحمن

اللى عند السوق

لما كنا بنروح نفرش الحسر و نجز الجامع للصلاة

وقتها كانت الحسيرة كبيرة اوى و تقيلة جدا عليا

فاكر عمو ده لما مات و وقتها مكنتش اعرف يعنى ايه موت

و من يومها مرحتش الجامع ده و بقيت بروح الجامع اللى جنبى

فاكر فرحت الناس بينا و احنا بنفرش الحسر

و نلمها بعد الصلاة

( على فكرة الناس زمان كانت فى بورفؤاد

جميلة اوى يمكن لان كان الاغلبية عارفين بعض )

فاكر طنط الطيبة اللى اسمها أم السيد

اللى راحت و م مفيش خلاص طنط ام السيد

الطيبة اوى اوى دى :(

فاكر يوم 21 مارس 92

لما كنا رايحين نعيد على نينة

الله يرحمها

فى عيد الأم

يومها كانت اكبر نوه شفتها فى حياتى

و برضه نزلنا و كنا لابسين بوتات

و اليوم ده محفور فى ذاكرتى

ليلة العيد و فى بيت العيلة و الكحك الصعيدى

اللى مات كل اللى كانوا بيعرفوا يعملوه

:(

وحشانى عمتى اللى كانت بتصحى الصبح و تنام بليل

و مفيش فى تفكيرها إلا اذا تدلعنا و تخلينا مبسوطين

فاكر خالى السيد و هو بيحفظنا القرآن

فاكر ماما و لمتنا حواليها و لما كانت بتذاكرلنا

فاكر كراستى اللى مكتوب عليها مدرسة ماما

فاكر ان الحياة كانت خضرا بلون قلبى

و كل اللى فيها ابيض لون الخير

كل حاجة شايفها وردى لون احلامى

راحت براءة الطفولة

و فضل القلب أخضر

لسه فيه ذكريات كتير اوى مريت بيها

و فى اماكن حبيت يكون ليها بوستات لوحدها

بس تركت لعقلى و اناملى لتكتب ما فى قلبى

و ما تاتى بيه ذاكرتى